«На якой мове дзеткі скажуць першае слова, тая мова стане для іх роднаю»

Як у Горадні маладыя бацькі намагаюцца стварыць другую беларускамоўную групу ў дзіцячым садку.

Маладая сям’я выступіла з ініцыятывай стварыць другую ў Горадні беларускамоўную дзіцячую групу ў адным з дзіцячых садкоў у раёне вуліц Рэпіна, Вольгі Соламай і Фолюш.

Маці паўтарагадовага Янкі, Аксана Станкевіч разам з мужам ужо цяпер клапоцяцца пра тое, у які садок адправіць сваё дзіця ў наступным годзе, пiша «Белсат».

«Мы – беларускамоўная сям’я. Наш малы з першых дзён жыцця чуе менавіта беларускую мову. Яго першыя словы таксама былі «мама» і «тата». І калі нехта скажа яму, што гэта «папа», Янка не зразумее, што адбываецца. Таму мы вырашылі, каб прынамсі дашкольную адукацыю наш сынок атрымаў на беларускай мове. Яму нашмат лягчэй будзе стасавацца з дзеткамі, якія будуць яго разумець і якіх зможа разумець ён сам. На жаль садок №45 з беларускамоўнай групай знаходзіцца ад нас вельмі далёка і таму мы спрабуем зрабіць нешта аналагічнае ў нашым раёне», – кажа маці Янкі.

Станкевіч разам з мужам звярнуліся ў аддзел адукацыі, дзе бацькам параілі сабраць 7-8 асобаў. Цяпер бацькі чакаюць, пакуль назбіраецца патрэбная колькасць людзей, каб разам вызначыцца, які дзіцячы садок будзе найбольш зручным для ўсіх. У аддзеле адукацыі паведамілі, што абраць садок можна будзе самастойна, галоўнае – сабраць ахвотных.

Распаўсюджваць інфармацыю бацькі пачалі ў сацыяльных сетак, дзе размясцілі сваю аб’яву. На дадзены момант адгукнуліся дзве асобы.

«Праблема менавіта ў тым, каб нехта далучыўся. Гэта будзе адна групка ў межах аднаго дзіцячага садка, і, калі звычайна ў групе 25-30 чалавек, то хутчэй за ўсё мы столькі не назбіраем. Гэта амаль немагчыма, калі рэальна ацэньваць абстаноўку. Хутчэй за ўсё, там будзе да 10-ці дзетак і выхавацель зможа больш часу прысвяціць кожнаму дзіцяці. Дзеткі будуць больш дагледжаныя. Гэта адна з вялікіх перавагаў, дзеля якой варта да нас далучыцца», – заахвочвае маці Янкі.

Акрамя таго моцным аргументам на карысць такой групы з’яўляецца статыстычна меншая колькасць захворванняў у дзетак. «Калі менш дзяцей, то адпаведна менш носьбітаў вірусаў. Дзеткі стасуюцца вузкім колам, размаўляюць, гуляюць паміж сабою. Мінулая практыка беларускамоўнай дзіцячай групы аказалася паспяховай».

«З выхавальніцай таксама не павінна ўзнікнуць складанасцяў, – лічыць Аксана Станкевіч. – У аддзеле адукацыі нам патлумачылі, што яны могуць забяспечыць працаўніка або мы можам знайсці яго самастойна. Нашыя папярэднікі шукалі шляхам расклейвання аб’яў на філфаку і педуніверы. І ў выніку знайшлі дзяўчыну, якая пачала працаваць з беларускамоўнай групай. Усё ж такі зараз эканамічны крызіс, людзі шукаюць працу і часта без поспеху, таму, думаю, гэта не праблема».

«Што да выхавання, мне б хацелася, каб дзеткам чыталі беларускія казкі. Я лічу, што ў Беларусі ўвогуле цяпер вялікая праблема з дзіцячымі кніжкамі на беларускай мове. Янка напрыклад больш за ўсё любіць цацкі і кніжкі з гукамі. У адной кніжцы, напрыклад, гучаць вершыкі, але па-расейску. Мы ўсё ж такі імкнемся набываць нешта беларускае, нейкія пластыкавыя цацкі беларускай вытворчасці, але недахоп адчуваецца. Усё роўна, галоўнае для нас – гэта дачыненні на беларускай мове паміж дзеткамі і выхавацелем».

Як у сённяшніх умовах выхаваць дзіця па-беларуску?

«Самае галоўнае – гэта размова ў сям’і, – раіць маладая мама. – Першую ступень адукацыі дзеткам даюць менавіта бацькі. І якую мову яны пачнуць чуць, на якой мове скажуць першае слова, тая мова стане для іх роднай. І ўжо потым дзіця зможа абраць расейскую мову для размовы з іншымі, але ўсё ж такі роднай для яго застанецца беларуская».

Аксана з мужам прыйшлі да беларускай мовы ў больш сталым узросце. Беларускасцю яна «заразілася» ад выкладчыка беларускай літаратуры на юрыдычным факультэце. «Я вучылася на юрыста і выкладчык у нас быў вельмі файны, спадар Запруцкі. Ён вельмі шмат прапаноўваў беларускіх кніг, гістарычных даведак. Потым пачалі з’яўляцца беларускамоўныя кантакты, сябры. І потым ужо таксама праз каханне, – пасміхаецца Аксана. – З мужам мы вырашылі размаўляць ўдома па-беларуску».

Нашая суразмоўца паходзіць з Любані, ейны муж – з Вілейкі. Пазнаёміліся ў Менску, дзе і засталася большасць супольных беларускамоўных сяброў. У Горадню трапілі па размеркаванні і ў сувязі з працай.

«Мы не імкнемся выступаць супраць плыні. Я – судовы выканаўца, і калі да мяне прыходзіць чалавек і не хоча размаўляць па-беларуску, я пераходжу на расейскую мову. Як юрыст, магу сказаць, што паводле заканадаўства чалавек вольны выбіраць адну з дзвюх моваў, але ў нашай краіне не заўсёды ёсць такая магчымасць. Большасць адукацыі ўсё ж такі адбываецца на расейскай мове. Большасць таго, што людзі чытаюць, ці глядзяць па тэлебачанні, ці слухаюць па радыё, ці бачаць у вулічных надпісах і аб’явах, гэта ўсё на расейскай мове. Грамадства дыктуе расейскую мову. І ў чалавека не застаецца шанцаў на выбар. Але трэба разумець, што ў рэшце рэштаў мы беларусы і ў нас ёсць уласныя каштоўнасці, уласная мова, уласныя асаблівасці. Не трэба гнацца за большасцю».