Рабочие Минского тракторного завода хорошо помнят стотысячные митинги 1990-х.
Сытые годы для МТЗ закончились в начале 1990-х в связи с кризисом в СССР. Заводчане организовали забастовку и участвовали в «первом белорусском Майдане». Бывший депутат парламента и известный профсоюзный активист Сергей Антончик в интервью tut.by вспоминает те события.
— У красавіку 1991-га страйкавалі большасць беларускіх прадпрыемстваў, каля сотні мінскіх. На МТЗ іскрой стала падвышэнне коштаў на талоны для ежы: у адзін дзень яны сталі даражэй амаль удвая. На прадпрыемствах дзейнічалі суполкі працоўнага саюза, у які ўваходзілі найбольш адукаваныя і аўтарытэтныя працоўныя, большасць з іх былі сябрамі БНФ. Ламалася эпоха, разбуралася Савецкая імперыя. Назраваў канфлікт паміж людзьмі, якія хацелі жыць па-іншаму, і камуністычнай наменклатурай.
Антончик считает, что последствия белорусских забастовок были фатальными для СССР.
— Беларусь лічылася апошнім фарпостам камуністычнага запаведніка. І калі падняліся нашы працоўныя, і гэта было настолькі моцна, настолькі арганізавана, стала нечаканым для партыйнай наменклатуры. У Беларусі пасля гэтага ніколі больш не паднялася Кампартыя у адрозненні ад Расіі і Украіны. Гэта былі самыя моцныя страйкі ва ўсім СССР. Кажучы сённяшняй мовай, гэта быў першы беларускі Майдан. Страйкавалі па ўсёй краіне. Нават у маленькай Оршы на мітынгі выходзілі 10−15 тысяч чалавек. У Мінску 4 красавіка было каля 100 тысяч мітынгуючых, 10-га — каля 70 тысяч, 23-га — каля 50 тысяч, 24-га — каля 30 тысяч.
Еще один выход рабочих МТЗ на улицу произошел в 2001 году. Почти тысяча заводчан перекрыла движение транспорта на улице Долгобродской из-за двухнедельной задержки зарплаты. Разошлись после обещания руководства повысить зарплату.
Хорошо помнит то время и другой собеседник издания — начальник одного из десятков конструкторских бюро МТЗ Василий Гнедчик.
— Поначалу я не знал, как воспринимать развал СССР. Я считал, что он вечный. Наши основные рынки сбыта резко просели, и спрос на тракторы упал в разы. Наиболее революционными были «кузнецы» (рабочие кузнечного цеха. — ред.). Нет зарплаты — до двух не считают, — говорит он.