«Беларускія супы ненавіджу, а бульба падабаецца»

Кікі Габі пабываў на гульні дубля «Дняпра» з рэзервам БАТЭ.

Калі б у Кікі Габі запыталі пра такое надвор'е яшчэ паўгода таму назад, ён проста за галаву схапіўся бы: б-р-р-р, дубак! Цяпер на галаве шапка «Gucci», на тулаве — пухавік «Joma», і халаднаваты магілёўскі кастрычнік ужо не здаваўся яму жахлівым. Кікі нават быў упэўнены, што вытрымае 90 хвілін у якасці гледача, піша pressball.by.

На гульню дубляў «Дняпра» і БАТЭ яго ніхто не гнаў. Сам вырашыў наведацца і паглядзець, як гуляе рэзерв лепшага клуба Беларусі. Ну і свой, дняпроўскі, бясспрэчна.

Будынак СДЮШАР-7 сустракаў яго, як і ўсіх іншых наведвальнікаў. Гіганцкі твар на вялізным плакаце, спалены сонцам да абсалютнай белізны, глядзеў долу, як прывід. На плакаце яшчэ былі нейкія словы, якія тлумачылі гэты прывід. Але чытаць на кірыліцы Кікі не ўмеў. Руская мова — цяжкая, а без рэпетытара дык і ўвогуле швах.

Рэпетытара ў Кікі не было.

Абменьвацца інфармацыяй з партнёрамі па камандзе гулец мог хутчэй жэстамі, чым тымі некалькімі словамі, якія вывучыў за час, праведзены ў Магілёве. Надзея існавала толькі на мову футбола. Кірыліца аказалася нашмат складаней.

Незразумелыя насценныя літары заварожвалі. СДЮШАР-7 мела футболкі выдатных выпускнікоў школы, але што гэта за людзі, Кікі дакладна не ведаў. У Камеруне пра іх чутна не было, а тут як разбярэшся, калі ніхто на французскай мове нават паўслова сказаць не можа?

Жыццё ў Беларусі для Кікі здавалася неверагоднай прыгодай і шанцам. «Днепр» яго прыняў добра, па-свойску. Хлопцы сяброўскія, і трэнеры давяраюць. Вынікі каманды ў апошні час былі не вельмі, але гэта справа такая: гульня ёсць гульня, шмат чаго здараецца.

Магілёў ніяк не перашкаджаў Кікі думаць толькі аб футболе. Асаблівых хобі ў камерунца не было. Акрамя трэніровачнага поля, амаль нікуды не хадзіў. Харчаваўся дома, па начных клубах не бадзяўся. Клуб у галаве яго быў адзін — "Днепр".

Крэслы стадыёна СДЮШАР-7 былі халодныя. Адзінокі, ён сеў на правым сектары і пачаў назіраць. Гулялі няблага. Мяч трымалі, памыляліся рэдка. БАТЭ цікавіў Кікі не менш, чым свае малыя. Усё ж такі вялікі клуб, а ўжо ў панядзелак з ім сустракацца.

У чацвер Кікі глядзеў другі тайм матча барысаўчан з "Кёльнам". Уразіла. Бачна, што ў саперніка ёсць клас, якасць прысутнічае, розум і дослед — таксама. Але "Днепр" збіраўся біцца. Хлопцы рыхтаваліся ўвесь тыдзень і абяцалі адзін аднаму зрабіць усё, каб дабыць пазітыўны рэзультат.

Дубль таксама змагаўся. Нават выйграў першы тайм 1:0. Кікі пільна сачыў за аднаклубнікамі і правёў у надзеях увесь перапынак. Але ў другой палове моладзь БАТЭ прадэманстравала, што і яна гуляць умее. Два пенальці, яшчэ адзін гол — і заўзятары на СДЮШАР-7 лаяліся пра сябе: было 1:0, а ўжо 1:3.

Кікі паглядаў вакол незамыленным вокам іншаземца. Ён дзівіўся вышыні гэтага неба і неверагоднаму колеру лісця, якое нават збіралі ў букеты. Камерун, безумоўна, добрая краіна, але і тут так цікава, так незвычайна!

Бадай, адзінае, што яго сапраўды засмучала, — ежа. Харчавацца як мясцовы жыхар Кікі пакуль не навучыўся. Асабліва цяжка даваліся яму беларускія супы. Курыца ці бульба — яшчэ добра, можна есці. Але суп… Сапраўдны здзек над прыродай.

Ён не перабіраў. Па-першае, тады зусім няма чаго есці будзе: тут жа ўсё на смак дзіўнаватае. Па-другое, Кікі разумеў: каб выйграваць, асабліва ў БАТЭ, трэба ўмець цярпець. Футбол любіць цярплівых.