Дзень Ірыны Казулінай замест «Дня абаронцаў айчыны»

У гэты дзень варта падтрымаць усіх тых, чые родныя цяпер за кратамі.

23 лютага спаўняецца 10 гадоў, як ня стала Ірыны Казулінай. Ёй было толькі 48 гадоў.

Інтэлігентная жанчына, якая магла б стаць першай лэдзі, якой ганарыліся б беларусы.

Мужная жанчына, якая адна з першых у Беларусі публічна заявіла пра сваю ракавую хваробу і дала прыклад змаганьня іншым.

Годная жанчына, якая з усьмешкай прыходзіла ў студыю «Свабоды» на онлайн-канфэрэнцыю адразу ж пасьля суду над Аляксандрам Казуліным.

Верная жанчына, зь якой у яе апошнія хвіліны, дні і месяцы не было мужа-палітвязьня.

Разумная жанчына, якая лічыла нягодным адказваць на абражальныя закіды кіраўніка Беларусі наконт яе сям’і.

Каханая жанчына, якая дагэтуль у сэрцах яе родных.

Яна пайшла ад нас дзесяць гадоў таму, а боль, які застаўся, гэта ня толькі боль Аляксандра Казуліна, якога вызвалілі на тры дні, каб разьвітацца з жонкай.

Гэта боль палітвязьня Зьмітра Дашкевіча, якому далі толькі 30 хвілінаў, каб разьвітацца са сваёй маці Вольгай Дашкевіч у моргу. Ёй было толькі 54 гады.

Боль палітвязьня Алеся Бяляцкага, які даведаўся пра сьмерць бацькі толькі ў дзень пахаваньня, і якога пад канвоем прывезьлі разьвітацца.

Боль палітвязьня Аляксандра Малчанава, якому адміністрацыя Жодзінскай калёніі не дазволіла разьвітацца з маці Галінай Малчанавай. Ёй было толькі 64 гады.

Боль і трывога, якія, перакананая, перапаўнялі за кратамі палітвязьня экс-кандыдата на прэзыдэнта Міколу Статкевіча за свайго бацьку, Віктара Статкевіча, як і Зьмітра Дашкевіча за ягонага бацьку, Вячаслава Дашкевіча.

Памятаю балючы крык маці палітвязьня Фёдара Мірзаянава ў судзе, калі яе не пусьцілі на абвяшчэньне прысуду сына.

Памятаю, як Ала Саньнікава, ледзь стрымліваючы сьлёзы, чытала ліст свайго зьняволенага сына Андрэя Саньнікава з-за кратаў на прэзэнтацыі «свабодаўскай» кнігі «Адзін дзень палітвязьня. 2009-2011». Усе такія сцэны не пералічыш, як немагчыма і вымераць боль усіх палітвязьняў і іх блізкіх.

І ўсё ж мне чамусьці ўвесь час згадваецца той дзень 10 гадоў таму, калі я даведалася пра сьмерць Ірыны Казулінай. Гэта было 23 лютага, калі ў Беларусі частка грамадзтва сьвяткуе так званы Дзень абаронцаў айчыны і ўзброеных сілаў Беларусі.

А чаму б не паспрабаваць пераламаць замшэлую савецкую традыцыю і абвесьціць 23 лютага ў Беларусі Днём родных палітвязьня ў гонар Ірыны Казулінай?

І ў гэты дзень падтрымаць усіх тых, чые родныя цяпер за кратамі.

Ганна Соўсь, «Радыё Свабода»