«Усё пад кантролем!»

З выпадкова падслуханага і падгледжанага.

У вагон электрычкі заходзіць гандляр. Не паспявае прарэкламаваць пальчаткі для дачнікаў і сродак для чысткі комінаў, як адзін з пасажыраў зрываецца ў істэрыку.

— Ізноў ты тут, б...ць! Сюды ехаў, ты мазгі кампасціраваў сваім кітайскім гаў..м. Еду назад — ізноў ты тут. Хто цябе пусціў сюды, хто разрашыў таргаваць? Га, б...ць?! — крычаў з перакошаным ад гневу тварам пенсіянер.

Праз колькі прыпынкаў у вагон зайшлі кантралёры. Дзядзька змяніўся з твару, лісліва заўсміхаўся:

— А вы ўсё працуеце. Туды ехаў, білецікі праверылі. Назад еду — і вы тут. Усё пад кантролем!

***

Дождж, пад навесам чыгуначнай станцыі нецярпліва прытопвае дзяўчына. Яна працуе ў кіёску, да якога трэба прабегчы пад залевай паўсотні метраў. Яна вызірае з-пад навеса на хмары, дождж набірае моц.

Побач спыняецца міліцэйскі патруль. Адзін з міліцыянтаў моўчкі здымае з сябе плашч-накідку, атрасае з яго ваду і працягвае дзяўчыне. Разам ідуць да кіёска.

— Срочнікі, — кажа адзін з пасажыраў, што чакае пад дахам цягнік. — Кадравы б прайшоў міма і не глянуў на дзеўку.

***

— Сёння, як будзеш па-чэснаму працаваць, проста здохнеш з голаду! — эмацыйна тлумачыць гандляр свайму калегу на рынку ў Ждановічах.

Той згаджаецца, прыгадваючы, што якія тры-чатыры гады таму ля іх боксаў было не прайсці ад натоўпаў пакупнікоў:

— Людзі рамантавацца перасталі, як раней. Даўней пляма на шпалерах з’явілася — давай усю залу пераклейваць. А цяпер эканомяць усе.

***

На кірмашы бабулі прадаюць бульбу і яблыкі. Ніхто яе не бярэ. Адна гандлярка не вытрымлівае:

— Урадзіла ў гэтым годзе і тое, і другое. І куды мне цяпер тыя аблыкі з картопляй падзець? Ніхто ж не бярэ, ва ўсіх сваёй хапае. Хоць ты сама ў сябе купляй!

***

Пераход каля чыгуначнага вакзала ў Мінску. Плынь людзей, што вяртаюцца з працы, ідуць на электрычку. На прыступках пры сцяне малады хлопец выводзіць на саксафоне «Hallelujah» Леанарда Коэна. Яго падсвечвае мяккае святло, якое адблісквае ад саксафона. Хтосьці прыпыняецца паслухаць, а хтосьці стаіць тут не першую хвіліну, зачаравана ўсміхаючыся.

Напрыклад, дзяўчына ў восеньскім палітоне, якая глядзіць скрозь натоўп на саксафаніста.

Я таксама мімаходзь трапляю пад чары музыкі і моманту. Люблю такія хвіліны нармальнасці і душэўнасці пасярод тлуму вялікага горада.

Сямён Печанко, «Салiдарнасць»