Джэймс Бонд forever

Як я перадавала Паўлу Севярынцу кабачок.

Як у мяне пачынаецца дачны сэзон, у маіх сваякоў настае катаваньне ўраджаем. Ну які дачнік не ўпіхне родным людзям кабачок, парэчку ці кроп? Для таго ж і росьцім.

Асабліва дастаецца майму брату, тым больш што ў кішэні маёй маецца казырны туз: пляменьнічак. Самі вы, дарагія брацік і братавая, можаце зусім ня есьці тыя кабачкі, я ня вам перадаю, а Францішаку — на экалягічна чыстыя пюрэшкі і кампоцік. А таму трывайце і бярыце.

Вось і ў гэтыя выходныя дамаўляюся з Волечкай: што падвезьці з гародніны, а Павал каб падбег да электрычкі і прыняў торбы і вёдры. Абмяркоўваем падрабязна асартымэнт — і я тэлефаную Паўлу.

Гутарка ў нас з ім адбываецца такая:

— Павал! Я тут табе вязу...

— Я ў курсе.

— Тады Менск-Паўночны, 21:02, другі вагон, першыя дзьверы.

— Зразумеў. Буду.

Каротка і ясна, што тут тлумачыць.

І вось еду я ў электрычцы. У торбах — бульба, кабачок, бурак, кроп, шчэ вядзерца парэчак і смароды. Нішто не абяцае прыгодаў. Нават тое, што ў Заслаўі ў дамоўлены тамбур заходзяць двое міліцыянтаў у поўным узбраеньні, ажно з дубінкамі, таксама ніякіх прыгодаў не абяцае. Ну ці мала што трэба міліцыянтам у тамбуры электрычцы.

Але ж цягнік ідзе, а суворыя хлопцы так і едуць у тамбуры. Ані ў вагон не ідуць, ані на плятформы не выходзяць. Хм, думаю я. Ня тое каб манія перасьледу, але гэтае вось спалучэньне — Павал і міліцыянты — мяне з юнацтва крышачку напружвае. Неяк няўтульна мне.

Зноў набіраю.

— Павал, тут у тамбуры нешта ня тое. Міліцыянты нейкія едуць ажно ад Заслаўя, аглядаюць усіх, хто ўваходзіць і выходзіць. Цябе там часам не пільнуюць?

— Здаецца, не. У нас проста шмат міліцыянтаў.

— Але ж давай памяняем дзьверы. Няхай яны будуць ня першыя, а другія.

Ладна. Пад’яжджаем да Менску-Паўночнага, Павал падыходзіць да другіх дзьвярэй, бярэ ў мяне перадачку і пачынае пасьмейвацца, бо ў гэты самы момант зь першых дзьвярэй выходзяць міліцыянты з дубінкамі, становяцца сьценкай насупраць выхаду з вагону і пачынаюць мацаць вачыма ўвесь паток пасажыраў, што коцяцца зь першага тамбуру на плятформу.

Тады наш хуліган — я маю на ўвазе свайго брата-рэцыдывіста — нясьпешнай хадой падыходзіць да гэтай брутальнай кампазыцыі, глядзіць на мяне ў вакно, кідае пару вясёлых словаў на разьвітаньне, сьмяецца, перахоплівае торбы ў адну руку і вольнай паказвае «но пасаран».

Электрычка кранаецца з месца, Павел спускаецца ў мэтро, а нашыя заслаўскія вандроўнікі так і застаюцца на пэроне — поплеч, з сумнымі тварамі і нескарыстанымі дубінкамі.

Сказаць па праўдзе, я даволі спакойна стаўлюся да міліцыянтаў, і, нягледзячы на досьвед сям’і, ня маю да іх нянавісьці. Сярод іх мне неаднаразова сустракаліся адказныя, ветлівыя, неблагія людзі. Шчэ я ведаю, што любы адказны, ветлівы і наогул неблагі чалавек, апрануты ў форму і аздоблены дубінкаю, у лічанае імгненьне можа пераўтварыцца ў зьвера, і сам нават не заўважыць, як гэта ў яго атрымаецца. Я ведаю, што чалавек наогул слабы, а чалавек з дубінкай — слабы асабліва, бо не належыць сам сабе.

Таму мне стала вельмі шкада маіх спадарожнікаў у першым тамбуры. Мы з Паўлам хаця пасьмяяліся і крыху разьвеяліся, а яны, гаротнікі, дарма толькі каталіся ў сьпёку, стоячы ў тамбуры электрацягніка эканом-клясу.

Наступным разам трэба захапіць які экалягічны кабачок ім таксама.

Ганна Севярынец, «Радыё Свабода»