«І вось я бачу, як узняўся над галавою родны сцяг»

Акции протеста и солидарности вдохновили белоруса на проникновенное стихотворение.

Подписчик телеграм-канала МКБ поделился своим творчеством. На написание стиха его вдохновили события 19 июня, когда люди становились в нескончаемую очередь в поддержку Виктора Бабарико и других политзаключенных.

Аднойчы запытаў сябе, калі ішоў дадому:
"Чаму жа беларусы не прагнуць волі болей ?"
Дзе тыя беларусы, гатовыя аддаць
Жыццё за перамогу, дзеля свабоды ўстаць

Стаяць сцяной за волю і народ
І годнасць мець, і памятаць свой род?
Ці зніклі людзі, што жылі стагоддзі разам?
Стой! Прыпыні! Ня знойдзеш ты адказаў.

На жаль і праўда знік той род
Літоўскі, годны і з адвагай...
Няма, сышоў той старажытны моцны род,
з Пагоняй, сцягам і павагай...

Не! Я не згодны! Ёсць!
Ёсць беларус! Не памяркоўны! Годны ёсць!
І ёсць патрэба ў праўдзе, і волі хоча ён.
Імкнецца да свабоды, ня пойдзе ў палон.

Ён будзе бараніць сваю радзіму,
Змагацца да канца, з апошніх сіл
Ён пракрычыць: "Жыве мая краіна!
І будзе жыць наперакор усім!"

І вось я бачу, як узняўся над галавою родны сцяг
Ідэі праўды і свабоды трымаюць з гонарам ў руках
Няхай так будзе назаўсёды, каб праз гады і праз вякі
Я мог сказаць: ЁСЦЬ годны і свабодны, вялікі, моцны род такі!