У спорце сёння цырк на дроце

Рэкорд пабілі па дурноце.

Нацыянальны Алімпійскі камітэт паведаміў, што ліст у падтрымку існай улады падпісалі ўжо 5 тысяч спартсменаў. А хто ж яны? У спісе вельмі шмат так званых спартсменаў-аматараў. Напрыклад, у Светлагорску свой подпіс паставілі амаль усе кіраўнікі райвыканкама: старшыня, кіраўнік справамі, начальнік фінаддзела, галоўны ідэолаг і г.д. Многа «спартсменаў» сярод міліцыянераў. А ў Лідзе ў хакеісткі запісалі дзвюх прыбіральшчыц, бухгалтара, ветэрынара…

Каб не было вялікай шкоды

(Кавід лютуе, як чума),

Цяпер бываюць рэдка сходы

Ці іх увогуле няма.

Аднак дырэктар установы

Усё ж сабраў агульны сход −

Ён неадкладны, тэрміновы.

Найперш для доўгае прамовы

Сам, так сказаць, разявіў рот:

− Цяпер, на жаль, няпроста ўладзе,

Што нам надзённы хлеб дае:

Нацдэмны бунт на даляглядзе

(На трон, крый божа, іншы сядзе);

Спрабуюць укусіць яе,

Як згаладалыя сабакі,

Сябе сарваўшы з ланцуга,

Неўтаймаваныя «пісакі»,

І ўвогуле любы і ўсякі −

Кусаюць злыдні як мага.

Дык падтрымаць уладу трэба

У неспакойны час такі.

Адробім свой кавалак хлеба

(А хтосьці нават шашлыкі).

Усім вядома, што спартсмены

Нам падалі харошы знак:

Маўляў, не трэба перамены,

Няблага мы жывём і так;

Дык медалёў краіне многа

Прывозім мы з Алімпіяд;

Наогул Бацька ў нас ад Бога −

Такіх на свеце ёсць няшмат.

Хіба ж няправільна сказалі,

Не маюць рацыі яны?

Вось тут смяшок пачуўся ў зале,

Але дырэктар хоць бы хны:

Хоць насмяшыў людзей палову −

Не збіўся з панталыку ён

І прадаўжаў сваю прамову,

Як знакаміты Цыцэрон:

− Наш лёс пастаўлены на шалі −

Улада ў «чорнай паласе».

Ды ёй падтрымку аказалі

Спартсмены нашыя не ўсе.

Я мог бы іх назваць пайменна,

Ды вельмі доўгім будзе спіс…

(У гэтым месцы, несумненна,

Дырэктар трохі тварам скіс.)

Таму я толькі некаторых

З тых адшчапенцаў назаву,

Каб зналі вы, хто існы вораг

І людзям дурыць галаву.

Згадаю Леўчанка, Станюту…

Не толькі нашыя рублі −

Улада траціла валюту,

Каб дзеўкі поспех мець маглі.

Не пелі б гімн на п’едэстале,

Каб не спрыяў ім Бацька наш:

Хіба ў іх ёсць сапраўдны талент?

Ён несапраўдны, як міраж…

Або, напрыклад, Хамутоўскі.

Ён гарлахват і балабол.

Незразумелы нейкі, коўзкі…

Такі ён сам, як наш футбол!

Скажу і пра Герасіменю,

Што з-за мяжы нам творыць зло.

Хоць медалёў — не ўлезе ў жменю,

Ды кажуць: што было — сплыло.

Тым больш што і сама — плыўчыха.

У Лондан ездзіла, Парыж…

Не знала б ад улады ліха,

Калі б яна сядзела ціха

Пад венікам, як тая мыш…

Такая ж зараз і Скардзіна.

У ейных словах дух чужы,

І стала смелаю надзіва −

Брыдоту плешча з-за мяжы.

А Дар’я Домрачава… Глыба!

І гераіня сапраўды!

Аднак маўчыць, на жаль, як рыба −

І ні туды, і ні сюды.

АМАП «змясіў на цеста» брата…

Ды трэба ведаць з гэтых пор,

Што ў нас паплечнікаў багата,

Але няма братоў-сясцёр.

Цяпер ад Домрачавай Дашы

Якраз да «нашых» перайду.

Каб не яны, спартсмены «нашы»,

Зусім адчулі б мы нуду.

Ды не змаўчалі, дзякуй богу,

І свету выдалі зварот,

Што «мы — ябацькі!» Дапамогу

Яшчэ ацэніць наш народ.

Спартсмены ўсталі шчыльнай сценкай,

Стыдобіць сталі бунтароў…

Рэдут у сценцы − Сабаленка.

Гуляе ў тэніс будзь здароў!

Брыду на дзеўку, быццам з лейкі,

Нацдэмы плюхаць пачалі:

«Нашто ўстаўляла «тры капейкі»?»

На самай справе − тры рублі!

А як улада папрасіла,

У сценку стаў і сам Мядзведзь,

Хоць у яго не тая сіла

І ўжо, напэўна, ходзіць ледзь…

Са стадыёна і з арэны

Ідуць стары і малады!

А мы ж, лічы, усе спартсмены.

Чаму б не стаць у іх рады?

Папоўнім гэтую кагорту,

Дык будзе цэлы легіён!

Напрыклад, схільны я да спорту, −

У грудзі пальцам тыцнуў ён. −

Даўным даўно, прызнацца шчыра

(Як добра бачыцца здалёк!),

Раз-пораз я хадзіў да ціра,

А гэта значыць, што стралок

І, безумоўна, маю права

Таксама падпісаць зварот.

Намесніку, што чмыхаў справа,

Сказаў:

− Нябось, не раз за год

Ты ходзіш да кагосьці ў госці,

У парк ці ў лес. Не так хіба?

Не запярэчыць, пэўна, хтосьці:

Твой спорт — спартыўная хадзьба!

Расправіў ён, намеснік, плечы

І разгарнуў ушыр душу:

− Яшчэ ў піўбар хаджу, дарэчы:

Зварот, канешне, падпішу!

І чыркануў пяром. Адале

Ажыятаж амаль узнік.

Па ўсіх, хто быў у гэтай зале,

Прайшоўся мудры кіраўнік.

І ўсе, выходзіла, спартсмены:

Хтось у дзяцінстве біўся шмат,

А значыць, ён баксёр нядрэнны;

А нехта ўдала ставіў мат,

Як быў чэмпіянат аддзела;

А хтосьці два разы ці тры

У чоўне плаваў — значыць, смела

Запісваць можна ў весляры.

Адзначыць варта, што на сходзе

Была дыскусія, калі

На ўзнёслай хвалі (смех дый годзе!)

Да прыбіральшчыцы дайшлі.

Казала:

− Бегаць я не ўмею,

Бо ўжо нямоглая здаўна…

Дырэктар выказаў ідэю,

Што майстар кёрлінгу яна:

Падлогу швабраю шаруе,

Як дзеўкі, што шаруюць лёд,

Дык можна ўнесці ў спіс старую,

Няхай падпісвае зварот.

Вось так дырэктар установу

Зрабіў спартыўнаю як бач.

Калі выходзілі, выснову

Услых зрабіў адзін хахмач:

− Калі па іншых установах

Вось гэтак «паскрабуць» чуць-чуць,

Не легіён спартсменаў новых −

Пяць легіёнаў набяруць!

*

Хоць нехта скажа: «Цырк на дроце!

Яны пакрылі ганьбай спорт!»,

Аднак, прынамсі, па дурноце

Пабіты ўсё-такі рэкорд…

Алесь Няўвесь, sn-plus.com