Цана свабоды

Бога і свабоду дасягае той, хто трымаецца прынцыпа альбо ўсё альбо нічога.

Хто б з нас не хацеў стаць сведкай такога моманту, калі сляпы раптоўна пачынае бачыць, а спаралізаваны хадзіць? Хто б не хацеў пабачыць, як, дзякуючы аднаму прамоўленаму слову, памерлы раптам выходзіць з магілы, а марская стыхія цалкам суцішаецца?

Ўсё гэта можна было назіраць, калі Ісус дэманстрыраваў людзям прысутнасць Бога і Бог асаблівым чынам дакранаўся зямнога жыцця чалавека. Галодныя насычаліся, хворыя аздараўляліся, зняволеныя атрымоўвалі свабоду. Не магло быць інакш, бо там “дзе Дух Гасподні, там свабода” (пар. 2 Кар 3,17) — так пісаў Апостал Павел.

Думаю, Бога які чыніць такія знакі, былі б не супраць убачыць нават і тыя, хто ў Яго не верыць.

Ці магчыма такога Бога пабачыць сёння ў свеце? Бога, які адказвае на кожнае запатрабаванне чалавека і дае паўнакроўнае жыццё і свабоду.

Ісус, калі пачуў, што нейкія грэкі (Ян 12,20), будучы ў Іерусаліме, таксама хацелі б Яго пабачыць, не назначае ім гадзіну спаткання, але пачынае гаварыць пра тое, што настала гадзіна Яго ўслаўлення і, што толькі тое зерне, якое памірае прыносіць плён.

Са слоў Збаўцы вынікае, што Бога пабачыць можна, і можна стаць не толькі сведкай таго, як Ісус кагосьці іншага ставіць на ногі, корміць, вызваляе з няволі спаралізавання ці апанавання ўлады сатаны, але можна самаму ва ўсім гэтым паўдзельнічаць і пасмакаваць новага свабоднага жыцця.

Можна развітацца з прыгнечанасцю, дэпрэсіямі і разчараваннямі. Узамен усяго гэтага атрымаць арліныя крылы (пар. Іс 40,31) і не проста жыць, а лятаць. І быць па-сапраўднаму свабодным.

Гэта ўсё магчыма, аднак пры ўмове, што чалавек, як тое пшанічнае зерне, дзеля новага і свабоднага жыцця, будзе гатовы памерці.

Гэта і ёсць цана свабоды — жыццё чалавека. Свабодным можа быць толькі той, хто ідзе да новага жыцця не азіраючыся назад. Нездарма ж Ісус казаў: «Ніхто з тых, хто паклаў руку сваю на плуг і азіраецца назад, не надаецца да Валадарства Божага» (Лк 9,57-62).

Бога немагчыма пабачыць і, адпаведна, атрымаць свабоду, калі ўвесь час будзеш узгадваць ранейшае жыццё ў няволі і рабстве. Ізраільцяне якія выйшлі з няволі егіпецкага фараона і ў пустыні ўзгадвалі рыбу, агуркі, дыні, часнок і цыбулю (Ліч 11, 5) — усё тое елі ў Егіпце, да Зямлі абяцанай так і не дашлі. Яны ўсе вымерлі. Бо ім трэба была не свабода і новае жыццё, але фараон, які гарантаваў задарма рабскія харчы выжывання. У Зямлю абяцаную ўвайшло новае пакаленне.

Немагчыма атрымаць новае жыццё і свабоду, калі ўвесь час будзеш узгадваць і чапляцца за жыццё старое.

Бога і свабоду дасягае той, хто трымаецца прынцыпа альбо ўсё альбо нічога. Альбо свабода, альбо смерць. Трэцяга не дадзена. Хрыстос пайшоў на крыж і смерць, каб нам дараваць вызваленне ад рабства граху і зла.

“Хто любіць жыццё сваё, загубіць яго; а той, хто ненавідзіць жыццё сваё на гэтым свеце, захавае яго для вечнага жыцця”(Ян 12, 25) — казаў Ён напярэдадні сваёй смерці.

Яго ўслаўленне і смерць на крыжы гаворыць аб тым, што свабода не даецца, свабода здабываецца; і дасягаецца яна тады, калі на шалі кладзецца жыццё цалкам і без рэшты.

Ацэнім сваю свабоду, у кошт свайго жыцця, свабоднымі будзем. Калі не, то згубім і тое рабскае існаванне, якое маем.

І толькі ад нас саміх залежыць, што пабачым заўтра: Бога і свабоду, ці прыніжэнне і разчараванне.

Бог не супраць дапамагчы — Ён толькі чакае ад чалавека агучанай ім цаны на сваю свабоду.

Ксендз Вячаслаў Барок, krynica.info