О чем писал из колонии Витольд Ашурок

Политзаключенный юыл уверен, что в 2021-м году окажется на свободе.

Активист из Березовки Витольд Ашурок умер в колонии № 17 Шклова. О его смерти СМИ сообщили 21 мая. Писем от Витольда родственники не получали последние две недели. Редакция hrodna.life изучила, о чем он писал.

Витольду было 50 лет. В конце 2020 года его в закрытом судебном заседании осудили на пять лет лишения свободы по ст. 364 УК («насилие либо угроза применения насилия в отношении сотрудника органов внутренних дел») и ст. 342 УК («организация и подготовка действий, грубо нарушающих общественный порядок»). Правозащитники признали его политзаключенным.

Во время нахождения в тюрьме № 1 Гродно его на пять дней помещали в карцер. 28 апреля стало известно, что Витольда этапировали в Шклов. В общем в заключении он пробыл семь месяцев и четыре дня.

Чем занимался активист?

Ашурок выступал против загрязнения города производством стекловаты, против загрязнения рек Дитва и Неман, проводил различные акции в Березовке, участвовал Дне Воли, акции «Памяти повстанцев Калиновского», марше против декрета № 3, устраивал одиночный пикет против интеграции Беларуси и России. Занимался установкой знаков в память о восстании 1863 года.

Был уверен, что скоро освободится

Витольд Ашурок был уверен, что в течение 2021 года он окажется на свободе. «Што тычыцца мяне, то тэрмін у 5 год я ўспрымаю як адзнаку „выдатна“ за тое, што меў гонар падняць паходню паўстання супраць дыктатуры сярод самых лепшых людзей Ліды! Сапраўды, для мяне гэта гонар!» — писал активист.

«Нашыя ворагі (самыя разумныя з іх) імкнуцца цяпер зацягнуць час перамен. Палітыка, які сімвалізаваў іх статус-кво і гарантаваў ім недатыкальнасць, яны ўжо спісалі на сметнік гісторыі. Для іх ён ужо палітычны нябожчык. Але ім патрэбна ўтрымаць свае пазіцыі. Таму, карыстаючыся ўладай, яны і садзяць палітычных супернікаў. Простымі словамі — выдаляюць з грамадскага жыцця.

Не думаю, што суддзя Філатаў, калі даваў мне 5 год, сур’ёзна спадзяваўся на тое, што я адседжу ўсе 5 год. Але гэтым людзям патрэбны нейкі час, каб «вывесці ў людзі» сваіх палітыкаў-лабістаў, на якіх няма плямаў злачыннага рэжыму. Разумныя ворагі разумеюць, што бессэнсоўна секчы галовы «гідры рэвалюцыі», бо замест адной адсечанай вырастаюць 10 новых! Разумныя ворагі інтэгруюць у грамадства сваіх лёгка кіраваных стаўленікаў", — цитировал письмо «Новы час».

«Палітычных тут не бракуе. Так што сумаваць нагоды няма. Тым больш, што адміністрацыя выдала загад мець жоўты колер бірак на адзенні, і таму палітычных можна адрозніць здалёк», — писал Витольд. Он передавал, чтобы те, кто писал письма и не получил ответа, не волновались, и обещал ответить.

«Несці крыж адказнасці мне не цяжка»

«У сваім лісце вы прывялі цудоўную метафару — пасля ночы заўсёды прыходзіць раніца. Але я дадам, што каб уначы людзі не забыліся пра свет, заўжды нехта павінен папальваць паходню. Мы ведалі ў жніўні, на што ідзем і таму несці крыж адказнасці мне не цяжка», — разместил его письмо друг в Facebook.

Собирался в поход по Неману

«А ў паход па Нёмане на плытах мы з табой пойдзем абавязкова! І пойдзем, калі будзе цёпла. І будзем вечарам піць каву і атрымаліваць асалоду ад дрэйфу па люстэрку Нёмана і прыслухоўвацца да цішыні. Будзе крута!» — писал он подруге и коллеге.

Витольд сообщал, что ничего не изменилось и он всё тот же. Говорил о хорошем чувстве юмора, хорошем сне и аппетите — о том, что начал есть «полезную овсяную кашу на завтрак».

«Я не зрабіў нічога, за што мне было б сорамна»

«…Калі мы былі дзецьмі і захапляліся кніжкамі і фільмамі прыгодніцкага кшталту, то мы часцяком зайздросцілі героям, якія траплялі ў складаныя сітуацыі. І ў тым ліку і ў турмы! Цяпер мы самі жывем у гэтым кіно. Тым не менш, я не бачу нагоды пасыпаць галаву попелам і лічыць сваё жыццё канчаткова знявечаным. Знявечыць чалавека можа хлусня, крадзёж альбо забойства, бо чалавек пачынае жыць у выдуманай дзеля апраўдання сваіх памылак фальшывай рэальнасці. Дэфармацыя свядомасці, пачаўшыся спакваля, з дробязі, нявечыць псіхіку чалавека, пераўтвараючы яго ў монстра, якому няма месца сярод людзей у нашым грамадстве.

А я не зрабіў нічога ганебнага, за што мне было б сорамна. Маё сумленне чыстае. Я не сылгаў, не скраў, не забіў. Я выконваў свой грамадзянскі абавязак — пратэставаў супраць дзяржаўнага перавароту. Калі мой мірны пратэст удзельнікі змовы лічаць злачынствам, то гэта сведчыць аб тым, што я рабіў усё правільна. Абсалютна не шкадую аб тым, што я зрабіў. Ганаруся кожнай хвілінай! Ганаруся тым, што я ў той самы вырашальны момант, калі грамадства павінна было даць ацэнку злачынству, быў сярод самых лепшых людзей Лідчыны! Ганаруся тым, што сярод нас не знайшлося аніводнага здрадніка! Увогуле, падзеі жніўня-верасня 2020 паказалі, што за Ліду і Бярозаўку не сорамна. Скажу болей — гэта прыклад для іншых гарадоў! Калі за гэта трэба заплаціць зняволеннем, то я гатовы сядзець!" - публиковал слова Ашурка «Новы Час».

«Трэба проста перажыць гэты этап жыцця»

«Зразумела, што нічога прыемнага за кратамі няма, але няма і шоку! Проста мне трэба перажыць гэты перыяд свайго жыцця. Зыходзячы з гэтага, адсутнасць віравання эмоцый выглядае цалкам лагічнай і больш за тое — натуральнай. Усё тое, што было са мной у маёй памяці да турмы, са мной і засталося, як гэта ні дзіўна з першага погляду. А калі не адбылося пераасэнсавання, то гэта азначае, што мая свядомасць засталася на тых самых пазіцыях, што і была да турмы.

Адзінае, з чым я сутыкнуўся, — сны. Безумоўна, сны бывалі і раней. Гэта ж натуральна для чалавека — бачыць сны. Але такіх пяшчотных і пранізлівых, бадай што, і не было. У снах да мяне прыходзілі маці, брат, жонка, мае пляменнікі… Гэта было шчымліва прыемна, выклікала боль, супакойвала — цэлая палітра эмоцый", — писала «Наша Ніва».

Хотел написать книгу

«Маю мэту ў калоніі напісаць кнігу. Цяпер на этапе пошуку фармата, стыля і сюжэта. Кніга будзе пра беларуса ў перыяд лета-восені 2020 — вось гэта дакладна», — писал о нем «Новы Час».