«Меня эвакуировали лесами и болотами»: поэтесса Валерина Кустова уехала из Беларуси

Сейчас она и ее ребенок в безопасности.

Журналистка и поэтесса Валерина Кустова покинула Беларусь. Она рассказала на своей странице в Facebook, что после визита силовиков к ней домой и родителям бежала за границу лесами и болотами.

По словам поэтессы, сейчас она и ее ребенок в безопасности. О судьбе женщины не было ничего известно с 3 июня, когда неизвестные пришли к ней домой — но Валерины в квартире не оказалось.

Поэтесса начала свой рассказ о случившемся со слов «у мяне скралі Радзіму». Она призналась, что несколько суток добиралась в безопасное место: без телефона, вещей и денег.

«Мяне эвакуявалі лясамі ды балотамі. Як ёсць — у чым выйшла з хаты. Сёння першую ноч здолела паспаць», — написала Валерина в соцсетях. По ее словам, теперь она не только поэтесса, но еще «дысідэнт і нават крыху бежанец».

Накануне отъезда силовики пришли к ней домой, а затем на место работы и к родителям.

«Да дому прыехаў чорны бус, і сем сілавікоў у штацкім уварваліся ў кватэру, дзе жыла з Дзі-Дзі (дочь Кустовой. — ред.). Адначасова міліцыя і ГУБАЗіК завіталі на маю афіцыйную працу і да бацькоў. Суткі невядомыя капаліся ў маіх рэчах і правяралі суседзяў. Да сёння не ведаю, што менавіта канфіскавана: ёсць меркаванне — што ўся тэхніка (былі спробы без поспеху узламаць пошту і профілі з маіх жа камп’ютараў), каштоўнасці, сродкі. Кватэра апячатана да цяпер. І нават адвакатка туды не мае доступу, як і да маёй справы, бо Следчы камітэт яшчэ «дапрацоўвае» яе».

По словам журналистки, на ней — «дзьве з хвосцікам крыміналкі». А также большой интерес со стороны СК, КГК, милиции и ГУБОПиК:

«Так атрымалася, што цягам некалькіх дзён я страціла сям’ю, сваё жыццё, жытло, стабільную працу. Радзіму. Але даведалася, што маю найлепшых неймаверных сяброў. (...) І гэта вялікае шчасце — мець такіх людзей у жыцці. Якія здольныя рызыкаваць і ахвяраваць усім сваім — дзеля тваёй свабоды. Аддаць табе сваю сукенку, абутак і нават зубную шчотку, прытуліць, абагрэць, даць ложак і цёплую ежу. Купіць квіток за сто тысяч мільёнаў. Ноч цікаваць ля дома на арэндаванай машыне, матануцца некалькі разоў у розныя куткі краіны за суткі, зрабіць усё, каб маё двухгадовае дзіва ўрэшце апынулася поруч».

По словам женщины, несколько статей Уголовного кодекса — не самое худшее, что ее ждет. Больше всего она расстроена тем, что у нее «канфіскавалі не проста ўсе рэчы, а маё жыццё на Радзіме». Поэтесса призналась, что никогда не хотела уезжать из страны — и ее сны, мысли, стихи и поступки остаются в Беларуси.

«Я цвёрда веру ў мой народ. І перакананая (і гэта засталося нязменным!): беларус беларусу — любоў, падтрымка і перамога», — добавила Валерина.