«Людзі сустраклі мяне словамі «Свабоду народу!»

Як Ніна Багінская адсвяткавала свой юбілей.

Пра гэты выпадак са знакамітай патрыёткай Нінай Багінскай была інфармацыя на многіх сайтах. Але «Народная Воля» вырашыла выкласці сітуацыю больш падрабязна і з некаторымі каментарыямі.

Узгадаем: у дзень свайго 75-гадовага юбілею легендарная Ніна Багінская пайшла гуляць па цэнтры Мінска з плакатам «Свабоду палітвязням!». Яна, як і ўсе нераўнадушныя беларусы, не можа змірыцца з тым, што тысячы актывістаў, якія выступілі супраць фальсіфікацыі вынікаў галасавання на прэзідэнцкіх выбарах, кінуты за краты. Вось і ў чарговы раз вырашыла прадэманстраваць сваю грамадзянскую пазіцыю. У выніку была затрымана, дастаўлена ў міліцыю, потым – у Рэспубліканскі цэнтр псіхічнага здароўя «Навінкі».

Не думала Ніна Рыгораўна, што ўсё так атрымаецца. Але і ні на кога не крыўдзіцца. Яна распавяла:

– Дні народзінаў я даўно не святкую: што ўжо святкаваць, калі надыходзіць старасць. Таму ў дзень свайго юбілею, 30 снежня, я паехала на плошчу Свабоды ў Мінску. Зрабіла плакат «Свабоду палітвязням!», замацавала яго на стужцы і павесіла на шыю паверх паліто. Іду, трымаю абедзвюма рукамі. Падышла на касцёла Святой Марыі, памалілася. Потым перайшла на другі бок – да праваслаўнага Кафедральнага сабора. І тут на прыступках памалілася. Людзей было няшмат. Але хто сустракаўся – чыталі плакат, усміхаліся, віталі.

Далей я спусцілася ўніз да вуліцы Няміга, да прыпынку грамадскага транспарту. Тут ужо людзей было шмат. Нехта глядзеў з цікавасцю, нехта мяне вітаў, нехта сустракаў словамі «Свабоду народу!». Але я ішла досыць шпарка, не прыпынялася, у размовы не ўступала.

Пайшла па Нямізе міма сабора Пятра і Паўла, дайшла да вуліцы Гарадскі вал, павярнула да Міністэрства ўнутраных спраў і праспекта Незалежнасці. Тут да мяне падышлі нейкія мужчына і жанчына. Мужчына пытаецца: «А что это у вас написано? Можно по-русски, я не понимаю». Я яму патлумачыла, што палітвязні – гэта па-руску “политзаключенные”. Што такіх людзей у нашай краіне сотні. Жанчына ад такой размовы занервавалася, пачала цягнуць спадарожніка за рукаў, ён хуценька павіншаваў мяне з Калядамі, і мы разышліся.

Іду далей у бок праспекта Незалежнасці, не прыпыняючыся каля помніка гарадавому. Дайшла да праспекта. Думаю: куды далей – да Чырвонага касцёла ці да КДБ? Вырашыла прайсці міма КДБ, потым перайсці дарогу і па іншым баку праспекта, ля паштамта, дайсці да касцёла. Так і зрабіла. І вось тады, на пераходзе, ля мяне прыпыняецца міліцэская машына, у якой двое маладых міліцыянераў, і яны загадваюць: «Пройдемте».

Я кажу: «Хлопцы, я па-руску не разумею. Па-беларуску, калі ласка».

І праўда, адзін з міліцыянераў пераходзіць на беларускую мову і кажа, што мне трэба з імі праехаць для высвятлення асобы.

Я адказваю: «Што тут высвятляць? Паглядзіце ў пашпарт». Ён узяў пашпарт і загадаў сядаць у машыну. Так мяне даставілі ў Савецкі РАУС.

Міліцыянеры пару пытанняў задалі. Я патлумачыла, што 30 снежня не толькі маё асабістае свята, але і 45-гадовы юбілей у палітвязня Паўла Севярынца. І што я хацела падтрымаць Паўла ў дзень народзінаў. Не пісала плакат «Свабоду Севярынцу!» толькі таму, што, акрамя яго, сотні людзей цяпер у вязніцах пакутуюць – і жанчыны, і мужчыны. Ніякіх папер не складалі.

У выніку сяджу я ў РАУС на зэдліку, побач у «клетцы» нейкі малады хлопец, і тут яшчэ нейкае няшчасце прывозяць. У яго ці то наркатычная ломка, ці нешта іншае, але ён на людзей кідаецца, б’ецца, крычыць: «Перарэжу вены, перарэжу горла». Да мяне кінуўся: «Бабка, дай мне нож». Потым яго заштурхнулі ў клетку і замкнулі, дык ён да хлопца, што там сядзеў, прычапіўся. Вось гэтаму «агрэсіўнаму» міліцыянеры і выклікалі псіхіятрычную «хуткую дапамогу». А далей я не ведаю, як было. Ці міліцыянеры лекарам сказалі, ці яны самі ініцыятыву праявілі, але да мяне падышоў доктар і прапанаваў таксама паехаць з імі ў «Навінкі». Два гады таму ў мяне ўжо такое было, я ўжо ведаю гэты сцэнарый. Таму пагадзілася. Пасадзілі мяне ля шафёра, і мы паехалі. Я – дык нават з камфортам.

У «Навінках» праз некаторы час да мяне падышоў доктар. Запытаўся, як я себя адчуваю. Потым даў падпісаць паперу, што я лічу сябе псіхічна здаровай і не маю патрэбы ў медыцынскай дапамозе. І ўсё. Я села на 18-ы аўтобус і паехала дахаты. У палове адзінаццатай вечара была дома. Карацей, насычаным атрымаўся юбілей.

Дарэчы, на гэты раз я сама сябе нават віншую. Бо ўпершыню пасля затрымання я вярнулася дадому з тым самым плакатам, з якім выходзіла на вуліцу. Раней плакаты заўсёды адбіралі. А на гэты раз ён застаўся са мной.