Беларуская доктарка ў Адэсе пад гукі выбухаў лекуе хворых: Украіна не здаецца, і мы не здамося!

Зараз мы маем другі шанец.

«Радыё Свабода» паразмаўляла з доктаркай Ірынай Шарафановіч, якая засталася ў Адэсе і дапамагае Ўкраіне.

«Калі я зьеду з Украіны, не змагу сябе паважаць»

Ірына Шарафановіч — доктарка зь Менску, гематоляг. Жанчына жыве ў Адэсе з жніўня 2021 году, пераехала з палітычных прычынаў. Ірына звольнілася з працы ў Беларусі пасьля забойства Рамана Бандарэнкі.

«Гэтае забойства, сьмерць маладога хлопца ўзрушыла мой эмацыйны стан настолькі, што я зразумела — гэта мая чырвоная лінія, пасьля перасячэньня якой я не магу працаваць у сваёй роднай краіне. Гэта мой асабісты страйк, асабісты пратэст. Я вельмі незалежная асоба. На той момант у мяне не было ніякіх плянаў працаўладкаваньня. Але ж ёсьць сябры, і ў сьвеце шмат такіх, як я, беларусаў».

З дапамогай сяброў Ірына апынулася ў Адэсе. У той момант дакладна разумела, што хоча працягваць працаваць доктаркай, — кажа яна.

«Калі не ўдаецца быць патрэбнай на сваёй радзіме ў такі цяжкі час, я выбіраю Ўкраіну. Не сакрэт, што краіна небагатая, шмат праблемаў з мэдыцынай, таму хачу лячыць украінскіх людзей. Пачуцьце альтруізму часам прыносіць ня менш радасьці, чым высокія заробкі. І ў рэшце рэшт — тут мора і сонца, а я так марыла пажыць на моры, а ня толькі вандраваць і адпачываць на ім».

Ірына працуе ў клініцы, ужо мае сваіх пацыентаў. Жанчына прызнаецца, што ёй вельмі падабаюцца ўкраінцы, яны ветлівыя, прыязныя і свабодныя людзі.

«Гэта адчувалася зь першых дзён. Я зноў адчувала радасьць, весялосьць, чаго не было ўжо год. Нарэшце пазбавілася стрэсу, нажытага ў Беларусі за часы рэпрэсіяў. Украінцы прынялі мяне ў сваю супольнасьць, адчынілі дзьверы як родныя, дапамаглі з жыльлём. Я не адна, са мной працуюць мае калегі зь Беларусі. Я ня вывучыла яшчэ ўкраінскую мову, але ж гэта ніяк не адбіваецца на якасьці майго жыцьця ва Ўкраіне. Зараз я магу сказаць: я люблю Ўкраіну! Я люблю Адэсу!»

«Ніхто з маіх пацыентаў не размаўляў пра вайну. Адзін хворы абняў мяне, дзякаваў, плакаў»

Вайна ў Адэсе пачалася а 5-й раніцы.

«Я прачнулася ад моцных ракетных выбухаў. Сыгналілі машыны. Усе мы ведалі з навін пра пляны вайны, усе чакалі. Але ўсе ж адбылося нечакана жахліва, трывожна. Мне гэта нагадала ўрокі гісторыі і літаратуры. Мы раптам апынуліся а 4-й гадзіне 22 чэрвеня 1941: „Усё? Пачалося?“. Я праверыла навіны, там яшчэ нічога не было. Ці было страшна? Было. Але ні ў кога не было панікі. Сьлёз у мяне таксама не было, у іншых — так. Але ўсе людзі зь першага дня максымальна арганізаваныя, яны прыйшлі на працу, пачалі дзень ва ўмовах ваеннага становішча».

Рашэньне — застацца ва Ўкраіне ці не — жанчына прымала ў першы дзень вайны.

«Было шмат пацыентаў, шмат працы, стрэсавая сытуацыя. Людзі прыходзілі як заўсёды, бяз панікі, але ўстрывожаныя, гэта было заўважна. Ніхто з маіх пацыентаў не размаўляў пра вайну. Першая рэакцыя — адмаўленьне: хаця б не гаварыць пра гэта. Ніхто не разумеў — а што цяпер? Адзін хворы абняў мяне, дзякаваў, плакаў».

У Ірыны была магчымасьць паехаць у Польшчу.

«Я зразумела: калі зьеду з Украіны, не змагу сябе паважаць. Украіна, якая прыняла мяне як родную, з маёй расейскай прафэсійнай мовай, з маёй беларускай нацыянальнасьцю, з маімі праблемамі і маім горам за сваю краіну. Таму цяпер мая чарга. Таксама думкі пра маіх украінскіх пацыентаў, якім я патрэбная цяпер. Адна мая пацыентка — дзяўчына, 29 год, у яе лімфома. Калі ня я, то хто? Я — беларуска, я хачу быць разам з украінцамі. Хачу лячыць украінцаў. Хачу жыць тут. Я не хачу бегчы і прасіць дапамогі, я сама хачу дапамагчы. І гэта не моцныя словы дзеля інтэрвію, гэта маё асэнсаванае рашэньне. І я не адна ў сваім рашэньні: многія беларускія дактары — і ў Адэсе, і ў Кіеве».

«Чэргі ў донарскіх пунктах Адэсы былі такія доўгія, што не відаць канца»

Жанчына кажа, што пакуль у Адэсе абстаноўка адносна спакойная.

«Горад кантралююць узброеныя сілы Ўкраіны. Часам адбываюцца выбухі, працуе супрацьпаветраная абарона, чуваць перастрэлкі. Амаль штодзень сырэны паветранай трывогі клічуць нас у бамбасховішча. Мы жывем кожны ў сваёй кватэры, ведаючы, куды бегчы ў час трывогі і бамбаваньня. Опэрны тэатар абкладзены мяшкамі зь пяском. Гэта нібы 1941 год. Увялі камэнданцкую гадзіну з 19 да 6 раніцы. Працуюць прадуктовыя крамы, аптэкі, усе лякарні. Днём працуе транспарт. Таксама працуюць таксісты, некаторыя нават бясплатна. Украінцы вельмі салідарныя».

У клініку, дзе працуе Ірына, прывозілі параненых, ня ўсе зь іх выжылі. Жанчына дадае, што, наколькі ведае, шмат параненых і ў Мікалаеве.

«З 25-га лютага абвясьцілі, што патрэбная кроў для параненых. Чэргі ў некалькіх донарскіх пунктах Адэсы былі такія доўгія, што не відаць было канца. Мэдыкі не спраўляліся, працавалі амаль да 3-й гадзіны ночы. Я таксама была донарам. Да нас прыйшоў пажылы чалавек, доктарка спыталася, колькі яму гадоў. Мужчыну было 77. Тады яна сказала: „Дзякуй вам вялікі, але не. Дзякуй за дапамогу, але ж трэба не нашкодзіць і сабе. Беражыце сябе“. Пасьля гэтага дыялёгу людзі правялі воплескамі мужчыну, які прыйшоў быць донарам. Людзі ўдзячныя. Людзі салідарныя. Людзі разам. Ёсьць арганізаванасьць і адсутнасьць панікі».

«Украінцы вытрымліваюць гарматы і не здаюцца. Вы таксама вытрымаеце»

Жанчына прызнаецца, што адчувае страх, асабліва ў моманты выбухаў: страшна быць адной у кватэры ўначы.

«Але мы на гэты момант у тыле. І разумеем, які жах адбываецца ў гарадах на лініі фронту. Я працягваю працаваць і лячыць сваіх анкахворых. Таксама арганізаваныя онлайн-кансультацыі для тых, хто ня можа прыехаць у ваенны час. Сёньня пляную пачаць курс хіміятэрапіі майму пацыенту з лімфомай. Адна думка: толькі б не перашкодзіла бамбаваньне. Але трэба рабіць што трэба, і прарвемся».

Ірына дадае, што яе моцна загартавалі падзеі ў Беларусі ў жніўні 2020-га.

«Я пабачыла дно бяз дна. І я маральна гатовая нават больш, чым мае ўкраінскія калегі. Страшна. Але ёсьць і рашучасьць. Я ў захапленьні ад украінскай нацыі, ад сьмеласьці гэтых людзей. Яны запальваюць сьвятло!»

Жанчына кажа, што адчувае моцны сорам і боль ад таго, што дзяржава Беларусь апынулася на баку агрэсара.

«Мая краіна, якая перажыла Вялікую айчынную вайну, якая мела шматлікія жорсткія страты ў барацьбе з фашызмам, сама стала пляцдармам для фашызму. Так балюча, калі зь беларускіх аэрадромаў ляцяць самалёты-забойцы, калі беларускія памежнікі адчынілі браму танкам ворага. На каго? На Ўкраіну! У страшным сьне не прысьніцца. Учора ў мяне спыталіся: „Няўжо беларуская армія пойдзе ў нас страляць?“ Сорамна, хочацца ня верыць і крычаць: „НЕ! Няпраўда!“. У нас тут ужо не 16 дзяцей загінулі. Ужо шосты дзень вайны, ужо больш».

25 лютага беларусам і расейцам заблякавалі карты ўкраінскіх банкаў. Але жанчына кажа, што пра гэта ўвогуле не хвалюецца.

«За грошы не перажываем, гэтыя праблемы хутка вырашаюцца ў канкрэтных выпадках — наяўнасьць працы, віду на жыхарства. Але непрыемна сябе адчуваць грамадзянінам дзяржавы-агрэсара. Вось таму мы, беларусы, застаемся ва Ўкраіне разам з украінцамі. Ня ўсе беларусы — войска, і ня ўсе памяркоўныя. Украіна не здаецца, і мы не здамося. Разам былі ў радасьці, разам будзем у горы, разам да перамогі. Гэты народ не перамагчы!»

Таксама доктарка Ірына Шарафановіч зьвярнулася да беларусаў:

«Памятаю наш 2020-ы. Нашу салідарнасьць, радасьць і надзеі. Зараз мы маем другі шанец. Не падстаўляйцеся пад дубінкі, не аддавайце сябе ў ахвяры, але прачніцеся! Досыць баяцца, калі ня хочаце баяцца ўсё жыцьцё. Паглядзіце на Ўкраіну. Не працуйце на таго, хто адпраўляе танкі, самалёты і ракеты для забойства сваіх суседзяў і сяброў. Не працуйце, людзі! Ня будзьце рабамі. Забойцы забіваюць рукамі рабоў. Украінцы вытрымліваюць гарматы і не здаюцца. Вы таксама вытрымаеце. Дапамажыце ўкраінцам — і ўкраінцы дапамогуць нам. Разам пераможам! Слава Ўкраіне! Жыве Беларусь!»