«Эта премия — награда миллионам беларусских граждан»

В Осло на вручении Нобелевской премии мира выступила жена Алеся Беляцкого.

10 декабря в 15:00 по минскому времени в Осло началась церемония вручения Нобелевской премии мира. Ее лауреатами в этом году стали московитский фонд «Мемориал», украинский «Центр гражданских свобод» и основатель беларусского правозащитного центра «Весна» Алесь Беляцкий. От имени беларусского правозащитника, который уже 17 месяцев находится в СИЗО, на вручении премии выступила его жена Наталья Пинчук, пишет zerkalo.io.

Председатель Норвежского Нобелевского комитета Берит Рейсс-Андерсен в своем вступительном слове отметила, что Альфред Нобель поддерживал науки, литературу и мир.

— В основе его видения было убеждение, что талантливые и упорные люди, могут изменить мир, — сказала спикер.

Она подчеркнула, что все три лауреата боролись за соблюдение прав человека, демократию, свободу слова, собраний и верховенство закона, документировали военные преступления, чтобы отдать дань памяти потерпевшим и не допустить того, чтобы подобное повторилось в будущем.

— Беларусские власти годами пытались сделать так, чтобы он замолчал, — сказала спикер об Алесе Беляцком. — Более 20 лет «Весна» (основанная Беляцким — Прим.) документировала репрессии в отношении активистов и политических оппонентов беларусского режима. (…) Сегодня мы мысленно со всеми узниками совести Беларуси и с Алесем Беляцким. Алесь, ты не один, мы вместе с тобой.

Спикер подчеркнула, Нобелевский комитет искренне верит, что все три лауреата представляют жизненно важную роль, которую играет гражданское общество в достижении и сохранении мира.

— Мы встречаемся в то время, когда демократия и свобода находятся в глобальном упадке. (…) Перед лицом нынешних вызовов миру нужны преданные науке ученые и люди, которые ищут правду и расширяют границы наших знаний. Миру нужны люди, которые ценой огромных личных жертв бросают вызов репрессивным властям и противостоят агрессии, — сказала Берит Рейсс-Андерсен.

Первой нобелевскую речь зачитала Наталья Пинчук. Она выступила на беларусском языке.

Полный текст речи Натальи Пинчук:

«Вашы Каралеўскія Міласці,

Вашы Каралеўскія Высокасці,

Шаноўныя сябры Нобелеўскага камітэту, шаноўнае спадарства.

З вялікім хваляваннем выпадае мне гонар выступіць тут на ўшанаванні лаўрэатаў прэміі

Міру за 2022 год. Сярод іх і мой муж Алесь Бяляцкі. На жаль, ён не можа прыняць узнагароду асабіста. Ён за кратамі ў Беларусі. Таму я стаю за гэтай трыбунай.

Хачу выказаць вялікую падзяку Нарвежскаму Нобелеўскаму камітэту, рашэнне якога ўмацавала Алеся ў гатоўнасці стаяць у сваёй праўдзе і дае надзею ўсім беларусам, што можна разлічваць на дэмакратычную салідарнасць у барацьбе за свае правы. Дзякуй усім, хто падтрымліваў Алеся, яго сяброў і яго справу ўсе гэтыя гады і

падтрымлівае цяпер.

Шчыра віншую Цэнтр грамадзянскіх свабод і Міжнароднае таварыства «Мемарыял» з заслужанай узнагародай. Алесь і ўсе мы ўсведамляем, наколькі важна і рызыкоўна выконваць місію праваабаронцаў, асабліва ў трагічны час агрэсіі Расіі

супраць Украіны.

Не толькі Алесь у турме — тысячы беларусаў, дзясяткі тысяч рэпрэсаваных, зняволеных

за сваю грамадзянскую пазіцыю знаходзяцца там. Сотні тысяч вымушаны ўцякаць з

краіны толькі таму, што хацелі жыць у дэмакратычнай дзяржаве. У Беларусі, на жаль,

ужо гадамі працягваецца вайна ўлады супраць уласнага народу, мовы, гісторыі, супраць

дэмакратычных каштоўнасцяў. Пра гэта гавару тут з болем і перасцярогай, бо сённяшнія

палітычныя і ваенныя падзеі пагражаюць Беларусі стратаю дзяржаўнасці і

незалежнасці.

На жаль, улада з грамадствам размаўляе толькі пры дапамозе сілы — гранатаў, дубінак,

электрашокераў, бясконцых арыштаў і катаванняў. Пра нацыянальны кампраміс або

дыялог няма размовы. Пераследуюць дзяўчат і хлопцаў, жанчын і мужчын,

непаўналетніх і людзей сталага ўзросту. У беларускіх турмах уладарыць нечалавечае

аблічча сістэмы, асабліва для тых, хто марыў быць свабоднымі людзьмі!

У такой сітуацыі невыпадкова, што за дэмакратычныя перакананні і праваабарончую

дзейнасць улады арыштавалі Алеся і яго паплечнікаў з Праваабарончага цэнтру «Вясна»:

у вязніцах Марфа Рабкова, Валянцін Стэфановіч, Уладзімір Лабковіч, Леанід Судаленка,

Андрэй Чапюк і іншыя праваабаронцы. Другія зараз яшчэ пад следствам і пракурорскімі

абвінавачваннямі, трэція вымушаны былі эміграваць за мяжу. Але створанага звыш

дваццаці пяці гадоў таму Алесем і яго аднадумцамі Праваабарончага цэнтра «Вясна-96»

— не разбіць, не спыніць, не стрымаць!

Алесь не мог перадаць на волю тэкст свайго выступу, ён паспеў сказаць мне літаральна

пару сказаў. Таму падзялюся з вамі ягонымі думкамі — і гэтымі, і запісанымі раней. Гэта

фрагменты яго ранейшых выказванняў, твораў, разваг. Тут яго думкі аб мінулым і

будучыні Беларусі, аб правах чалавека, аб лёсах міру і свабоды.

То перадаю слова Алесю.

Так бывае, што людзі, якія найбольш цэняць свабоду, часта пазбаўлены яе. Я ўспамінаю сваіх сяброў — праваабаронцаў з Кубы, Азербайджану, Узбекістану, я ўспамінаю сваю духоўную сястру Насрын Сотудэ́ з Ірану. Я захапляюся кардыналам Язэпам Чэнем (Joseph Zen) з Ганконгу. Зараз у Беларусі тысячы людзей знаходзяцца за кратамі па палітычных матывах, і яны ўсе мае браты і сёстры. Нішто не можа спыніць прагу людзей да волі.

Тут зараз у турме ўся Беларусь. Сядзяць журналісты, палітолагі, прафсаюзныя лідары,

сярод іх багата маіх знаёмых і сяброў… Суды працуюць як канвеер, асуджаных развозяць

па калоніях, а новыя хвалі палітзняволеных займаюць іх месца…

Гэтая прэмія належыць усім маім сябрам-праваабаронцам, усім грамадскім актывістам,

дзясяткам тысяч беларусаў, якія прайшлі праз збіццё, катаванні, арышты, турму.

Гэтая прэмія — узнагарода мільёнам беларускіх грамадзян, якія выступілі ў абарону

сваіх грамадзянскіх правоў. Яна падкрэслівае тую драматычную сітуацыю, якая

склалася з правамі чалавека ў краіне.

Нядаўна ў мяне адбыўся кароткі дыялог.

— Калі на волю? - спыталіся ў мяне.

— А я і так вольны, у душы, — адказаў я.

Мой вольны дух лунае па-над вязніцай і над кляновым лістом абрысаў Беларусі.

Я зазіраю сабе ўсярэдзіну, і здаецца, што мае ідэалы не змяніліся, не страцілі

каштоўнасць, не патускнелі. Яны заўжды са мной, і я ахоўваю іх, як магу. Яны — як

адлітыя з золата, і іх не бярэ іржа.

Мы хочам уладкаваць нашае грамадства як больш гарманічнае, справядлівае і спагаднае.

Дабіцца незалежнай, дэмакратычнай Беларусі. Марым, каб яна была ўтульнай і

прывабнай для жыцця.

Гэтая ідэя высакародная, сугучная агульным для свету цывілізацыйным уяўленням. Мы

ж не марым пра штосьці надзвычайнае, мы хочам усяго толькі «людзьмі звацца», як

сказаў наш класік Янка Купала. Тут — і павага да сябе саміх, і да іншых, тут і правы

чалавека, дэмакратычны лад жыцця, беларуская мова і нашая гісторыя.

Я рана пачаў ставіцца крытычна да савецкай рэчаіснасці. Сярод іншага, сутыкнуўся з

рэзкім абмежаваннем ужывання беларускае мовы, з палітыкай дэбеларусізацыі, якая

праводзілася тады — дый праводзіцца і цяпер. Ранейшая каланіяльная залежнасць

Беларусі засталася. А ў выніку — пагроза для існавання беларусаў як народу.

Драматычная памылка — аддзяляць правы чалавека ад каштоўнасцяў ідэнтычнасці і

Незалежнасці. У незалежніцкім падпольным руху я з 1982 года, фактычна з 20-ці гадоў.

Яго задача — дабіцца дэмакратычнай незалежнай Беларусі, у якой бы паважаліся правы

чалавека. Не можа быць Беларусі без дэмакратыі і не можа быць правоў чалавека без незалежнай Беларусі. А грамадзянская супольнасць павінна валодаць такой ступенню

незалежнасці, якая гарантуе бяспеку асобы ад злоўжыванняў улады дзяржавы.

Я веру, бо ведаю, што мінае ноч і надыходзіць ранак. Я ведаю, што нас няўтомна

штурхае наперад, дык гэта надзея і мара.

Марцін Лютэр Кінг заплаціў за сваю мару жыццём, яго застрэлілі. Мая плата за маю

мару меншая, але ўсё роўна за яе даводзіцца плаціць. Я не шкадую ні кроплі. Бо мая мара вартая гэтага. Мае ідэалы сугучныя з ідэаламі маіх старэйшых сяброў і духоўных

настаўнікаў чэха Вацлава Гавела і беларуса Васіля Быкава. Абодва яны прайшлі праз вялікія жыццёвыя выпрабаванні, абодва багата чаго зрабілі для сваіх народаў і культуры, абодва змагаліся за дэмакратыю і правы чалавека да апошніх хвілінаў свайго жыцця.

Немагчыма, каб на пустым полі адразу вырас добры ўраджай. Поле трэба добра

ўгнойваць, камяні выбіраць… А тое, што пакінула ў Беларусі камуністычная ўлада за 70

гадоў, можна назваць выпаленай зямлёй…

Былі часы ў канцы 80-х гадоў, калі мы літаральна ведалі адзін аднаго ў твар… Але на

пачатку 90-х з’явіліся тысячы і дзясяткі тысяч…

9 жніўня 2020 году ў Беларусі прайшлі прэзідэнцкія выбары. Масавыя фальсіфікацыі

прывялі да таго, што людзі выйшлі на вуліцу. У двубоі сышліся Дабро і Зло. Зло — добра

ўзброенае. А з боку Дабра — толькі нечуваныя для краіны мірныя масавыя пратэсты, якія

збіралі сотні тысяч людзей.

Улады напоўніцу запусцілі рэпрэсіўны механізм катаванняў і забойстваў — Рамана

Бандарэнкі, Вітольда Ашурка і многіх іншых.

Гэта найвышэйшы і нечуваны па сваёй жорсткасці ўзровень рэпрэсіяў. Людзі

праходзяць праз неймаверныя катаванні і пакуты.

Камеры і турмы больш нагадваюць савецкія грамадскія прыбіральні, дзе людзей

трымаюць месяцамі і гадамі. Я абсалютна супраць таго, каб жанчыны знаходзіліся ў

турме, а ўявіце, як ім даводзіцца ў турме Беларусі — у гэтым філіяле пекла на зямлі!

Выказванні Лукашэнкі пацвярджаюць, што выканаўцам дадзены карт-бланш, каб праз

страх спыніць людзей.

Але грамадзяне Беларусі патрабуюць справядлівасці. Яны патрабуюць, каб тыя, хто

ўчыняў масавыя злачынствы, былі пакараныя. Патрабуюць свабодных выбараў. Ніколі

ўжо Беларусь і беларускае грамадства не будуць ранейшымі, калі былі цалкам звязаныя

па руках і нагах. Людзі прачнуліся…

Зараз перманентная барацьба дабра і зла разгарнулася ледзь не ў чыстым выглядзе ўва

ўсім рэгіёне. Халодная сцюжа з Усходу сутыкнулася з цяплом еўрапейскага рэнесансу.

Мала быць адукаваным і дэмакратычным, мала быць гуманным і міласэрным. Трэба

ўмець бараніць свой набытак і сваю Айчыну. Недарэмна ў сярэднявеччы паняцце

Айчыны было тоесным паняццю свабоды.

Я дакладна ведаю, якая Украіна задавальняла б Расею і Пуціна — несамастойная

дыктатура. Такая, як сённяшняя Беларусь, дзе не чуваць голасу прыдушанага народу.

Расейскія вайсковыя базы, велічэзная эканамічная залежнасць, культурная і моўная

русіфікацыя — вось адказ, на чыім баку Лукашэнка. Улады Беларусі незалежныя толькі

ў той ступені, у якой ім дазваляе Пуцін. І таму трэба змагацца супраць «інтэрнацыяналу

дыктатураў».

Я праваабаронца і таму прыхільнік негвалтоўнага супраціву. Я — не агрэсіўны па

натуры чалавек, імкнуся гэтак заўсёды паводзіць сябе. Аднак я таксама добра разумею,

што дабро і праўда павінны ўмець абараняць сябе.

Як магу, трымаю мір у маёй душы, гадую яго, як далікатную кветку, адганяю злосць. І

малюся, каб рэчаіснасць не прымусіла мяне адкапаць даўно закапаную сякеру і бараніць

праўду з сякерай у руках. Мір. Няхай мір застанецца ў маёй душы.

А 10 снежня мне хочацца паўтарыць для ўсіх: «Не бойцеся!» Гэта тое, што сказаў у 80-я

папа Ян Павел II, калі прыехаў у камуністычную Польшчу. Больш ён нічога тады не

сказаў, але хапіла. Я веру, бо ведаю, што пасля зімы наступае вясна.

Я цытавала Алеся Бяляцкага. І завяршу выступ воклічамі ягонай душы:

Свабоду беларускаму народу! Свабоду Вясне! Жыве Беларусь!».