«Сказал, что работаю программистом — «Ага, ясно, мошенник!»

Как беларусские айтишники строят отношения с иностранками и иностранцами.

Айтишники и в Беларуси, и за ее пределами не так уж часто рискуют выходить за пределы «комьюнити беларусов» — внутри него как минимум много общих тем. Сайт devby.io поговорил с читателями, у которых в 2023-м случился роман с иностранкой/ иностранцем (и даже без особого знания языка). Заодно узнал, как работает фраза «Я айтишник (айтишница)» за пределами Беларуси.

«Сказал, что работаю программистом — «Ah, ok, so you are a scammer!»

— В 2023-м мне написал знакомый, которого я видел всего один раз, и предложил составить компанию на крупный музыкальный фестиваль Rock am Ring в Нюрнберге. Буквально через мгновение уже покупал билеты на фестиваль и все перелеты.

Не могу назвать себя фанатом подобной музыки, но у нас сложилась классная фестивальная компания. А громкая музыка, пиво, льющееся рекой, и много красивых людей помогали крови если не закипать, то точно не остывать.

В последний фестивальный день и фактически в первый раз за все время фестиваля мы решили разделиться: ребята пошли на Architects, а я решил посмотреть на Machine Gun Kelly, ни одной песни которого я не знал. В итоге концерт этого самого MGK стал в некотором смысле поворотной точкой в моей жизни как минимум в рамках 2023 года.

На концерте я пнул пустую коробку от сока — и она угодила в девушку, стоящую передо мной. Эта девушка оказалась очень привлекательной австралийкой. Поначалу я немного напрягся, потому что мой английский далек от идеала (на тот момент я оценил бы его на B1). Однако общение пошло как по маслу.

Дальше могла бы следовать в высокой степени киношная история нашего летнего романа, но я оставлю это для своей будущей книги. Так что тезисно:

На тот момент я жил в Вильнюсе — и девушка прилетела ко мне на все лето.

Поначалу я расстраивался, что не могу полноценно выразить свои чувства на хромающем английском. Однако очень скоро я понял, что нет лучшего способа выучить язык, чем тот, что представился мне. А еще я понял, что языковые барьеры весьма условны — выражать чувства можно множеством способов, главное — чувствовать человека.

Когда при знакомстве я сказал, что работаю программистом, в ответ я услышал: «Ah, ok, so, you are a scammer!» Что, конечно же, было шуткой, зато я сразу понял, что с этой девушкой нам по пути. Я приносил домой всякие салатики/вкусняшки каждый день из офиса, и в какой-то момент она начала расспрашивать меня, что это там за работа у меня такая и какие еще плюшки есть. Однажды я привел ее в офис компании, в которой я работаю, — и она сказала, что мне стоит держаться за эту работу.

Да, австралийцам, во всяком случае той, которую знаю я, известно про существование такой страны, как Беларусь. Я, само собой, расширил ее познания об этой стране.

Мы не настолько разные, как может показаться: глобализация делает свое дело. Мы смотрим одни и те же фильмы и сериалы, слушаем одну и ту же музыку, знаем одни и те же мемы.

К сожалению, реальность вмешалась в дорогую моему сердцу историю, и девушке пришлось улететь домой. Со временем наше общение сошло на нет. Но скоро у нее день рождения, и я обязательно поздравлю ее.

Мой вывод: дерзайте! Не надо ничего бояться, не надо ограничивать себя своими же комплексами и установками. Удивительное у нас под носом.

А что касается меня, я никогда не был в Австралии, более того, практически ничего не знал об этой стране. Однако после всех рассказов девушки от первого лица я загорелся желанием как минимум посетить страну-материк. А возможно, даже и перебраться туда на ПМЖ, если все сложится.

P. S. Раз у нас тут новогоднее волшебство: ищу жену! Кто знает, возможно, мы вместе полетим в Австралию писать новую историю.

«Он начинает говорить по-словацки. Я отвечаю на беларускай мове. И мы друг друга понимаем»

— Мой молодой человек — из Словакии. Мы познакомились в баре: меня вытащила коллега, а его — друзья, к которым он приехал погостить в Польшу. Так получилось, что один человек из его компании узнал мою коллегу, они где-то уже пересекались, — и предложил нам присоединиться. Мы раззнакомились.

Милослав говорил мало: он хорошо знает немецкий, так как использует его по работе, а вот английский только начал изучать. У меня все наоборот: я неплохо говорю по-английски, а вот немецкий учила пару лет в школе в качестве второго языка, но потом забросила.

Когда мы стали расходиться, Мило зачем-то решил меня проводить. Коллега подмигнула — и испарилась. Мы пошли пешком. И по пути пытались общаться (не молчать же всю дорогу). Мило объяснял что-то по-немецки, я не понимала. Английский вариант он подобрать не смог. И вдруг сказал: «нафта». И я обрадовалась, говорю: «О, и на моем языке так же — нафта».

И вот он вворачивает в речь одно словацкое слово, второе, третье… Потом вообще начинает говорить по-словацки. Я отвечаю на беларускай мове. И мы друг друга понимаем, хоть и не идеально. Это меня так вдохновило, я подумала: вот и стимул размаўляць па-беларуску. Но теперь я учу словацкий — хочется понимать все, что говорит мой парень.

Прошло почти полгода с того вечера. Мило ездит ко мне, а я — к нему. Мы по несколько часов в день общаемся онлайн и в новом году хотим попробовать жить вместе (я как раз изучаю вопрос, как это сделать). Мило говорит, то, что я айтишница и работаю удаленно — только плюс, можно не привязываться к Польше.

Между нами нет культурных преград: да, мы изучали разные книги на литературе в школе, но после школы читали одни и те же — например, про Гарри Поттера. И фильмы смотрели одинаковые — голливудские. А то, что у каждого из нас за плечами своя история, так это даже хорошо. У каждого должны быть свои «каранi».

«Не магу сказаць, што амерыканцы легкадумныя і нейкія сквапныя ці штосьці такое»

Хацела падзяліцца гісторыяй кахання з замежнікам (ЗША) пасля вымушанага пераезду.

У 2022-м вымушана пераехала ў Штаты, працую ў айці. Першы час было складана, нявызначанасць была, дзе жыць, цалкам новая краіна — было не да пошукаў і знаёмстваў. Проста вырашала пытанні, як жыць.

У лістападзе 2022-м я пераехала ў горад, дзе і жыву цяпер. І зноў жа, нічога не шукала, бо горад сустрэў цікава: на той момант мой білдынг быў новапабудаваны, я была першай арандатаркай маёй кватэры, і ўсё цудоўна, але будаўнічыя касякі вытыкаліся тут і там, і на трэці дзень пасля заезду я атрымала страсенне мозга, бо на мяне звалілася цяжкая металічная штанга, на якой віселі жалюзі для велічэзнага акна на ўсю сцяну. Таму самі разумееце, было ні да чога.

Але паступова стала знаёміцца (без усялякіх рамантычных чаканняў, проста хацелася неяк варушыцца): спачатку з дыяспарай беларусаў на розных івэнтах, у зале (я жыву ў амерыканскім раёне), стала хадзіць на розныя івэнты ў горадзе.

На адным з такіх івэнтаў я і пазнаёмілася з амерыканцам (ён на год старэйшы за мяне, нам па 33+), з якім сустракаюся ўжо больш за паўгода. Нічога не чакала, але так сталася, што ён стаў вельмі актыўна паказваць, што я яму падабаюся. Англійскую мову я знала даволі добра, таму моўнага бар’еру амаль не было. Неяк так сталася, што амаль кожныя выходныя мы сталі бавіць разам, і сярод тыдня ён прыязджаў (я жыву ў горадзе, без машыны, бо ў горадзе яна не патрэбна, а ён у прыгарадзе, прыкладна 45−50 хвілін ад мяне).

Ён, як і ўсе амерыканцы, нашчадак эмігрантаў, але яго продкі прыехалі сюды вельмі-вельмі даўно, таму ўся яго сям’я (велічэзная па маім меркаванні) — амерыканцы, і звычайна на сямейных зборышчах я адна замежніца, і адкуль — з Беларусі. Большасць амерыканцаў наогул не ведаюць, дзе Беларусь і што, шмат тлумачу. Мой малады чалавек ведаў вельмі ўмоўна, дзе гэта, але без дэталяў, а вось яго бацька ведае больш, бо цікавіцца геаграфіяй і палітыкай. Так, ён пазнаёміў мяне са сваёй сям’ёй прыкладна праз месяц са знаёмства.

Наогул кажуць, што з амерыканцамі цяжка, бо яны легкадумныя, маўляў, не хочуць заляцацца да дзяўчыны, плаціць за ўсё. Мне тут складана казаць, бо я і не хацела, каб за мяне плацілі, заўсёды прапаную падзяліць рахунак ці штосьці (рабіла так і ў Беларусі).

Дайшло да смешнага: мой малады чалавек спяшаецца разлічыцца ва ўсіх крамах, каб не даць гэтага зрабіць мне, такія пераганкі. Ну, а вось у кавярні або на івэнтах… Нават калі я плачУ, ён потым упарта стараецца перакінуць мне грошы на рахунак, хоць я і злуюся.

Таксама ён ведае, што я люблю кветкі (і я сама іх сабе набываю, недзе раз на тыдзень/10 дзён, не бачу нічога такога, што я сама сабе іх купляю. Мне ж падабаецца, калі кветкі ёсць). І вось ён пастаянна прыносіць свежыя кветкі. Нядаўна я з’язджала ў Польшчу на 20 дзён і вярнуцца мелася перад Раством. Я дала яму доступ да маёй кватэры, ці мала. І пад мой прыезд ён падрыхтаваў сюрпрыз: усё ўпрыгожыў да святаў у маёй кватэры, спісаўся з маёй сястрой, каб даведацца, што мне падабаецца, а што не, і ўсё зрабіў, каб я вярнулася ў свята і не ламала галавы ў джэтлаге, як і калі ўпрыгожваць.

Таму не магу сказаць, што амерыканцы легкадумныя і нейкія сквапныя ці штосьці такое. Але некаторыя асаблівасці мне цяжка прыняць: амерыканцы вельмі шумныя, гучна размаўляюць; пастаянна хочуць спяшацца, у кавярнях (нават калі ёсць дастаткова часу) не адпачываюць, а прыходзяць хутка паесці ці выпіць; ёсць свае асаблівасці ў гумары (мне ён здаецца не вельмі смешным), але гэта іншая культура, таму шукаем кампрамісы, у мяне ж таксама хапае недахопаў.

Што да побыту, тут таксама ёсць розніца. Я дагэтуль была замужам за беларусам, і ён быў вельмі патрыярхальных поглядаў, усё гэта пра жаночыя і мужчынскія абавязкі — гэта было. І так, я ведаю, што ёсць розныя беларусы, проста ў маім выпадку было так. Тут жа ў нашым выпадку няма ніякага падзелу на абавязкі. Мой малады чалавек ведае, што я аматарка чысціні і чыстых падлогаў (бо я дома хаджу босая, не ў абутку, як у амерыканцаў часта прынята). І таму ён калі бачыць, што можна было б прапыласосіць ці памыць падлогу, проста бярэ і робіць гэта (я раблю гэта таксама). Калі гатуе (а ён любіць гатаваць), таксама ўсё прыбірае за сабой пасля, ну і пасля ежы няма праблемаў памыць посуд ці скласці ў пасудамыйку. Калі трэба папраць рэчы, я ці ён пытаемся адно ў аднаго, ці трэба нешта закінуць у машыну. Наогул, у гэтых адносінах я часта чую, калі нешта раблю «чым я магу табе дапамагчы», ну але і я так стаўлюся, калі ён нешта робіць.

Беларуски рассказали, с какими сложностями сталкивались в отношениях с иностранцами. Языковая проблема оказалась далеко не худшей

Тое, што я беларуска, ніяк не замінае. Ён мне расказвае амерыканскія штукі, стаўленне амерыканцаў да рэчаў і падзей, светапогляд, тлумачыць некаторыя выразы ці словы, якія я раней не ведала. Гэта цікава і развівае.

Ну, а я расказваю пра Беларусь, падзеі і наш светапогляд, і ён нават стаў вучыць беларускую мову, бо, па-першае, яму цікава, а па-другое, паводле яго слоў, няправільна, што я размаўляю з ім на яго роднай мове, а ён не можа так размаўляць са мной.

А, ну і так, у амерыканцаў ёсць некаторы стэрэатып наконт усходнееўрапейскіх жанчын, маўляў, шмат хто з іх выкарыстоўвае мужчын або голд дыгершы, я з гэтым сутыкалася, але калі ты сябе паводзіш нармалёва, то і людзі ставяцца нармалёва.

Пра знаёмства з сям’ёй. У майго маладога чалавека бацькі ў разводзе ўжо шмат гадоў, у кожнага ўжо свая сям’я таксама шмат гадоў. Спачатку я пазнаёмілася з яго сястрой. Так атрымалася, што ў яе і ейнага на той момант жаніха (а цяпер мужа) два сабакі, а яны з’язджалі на акіян на тыдзень і папрасілі майго маладога чалавека пажыць у іх і даглядзець сабак. І ён прапанаваў мне таксама пабыць з ім. Так і пазнаёміліся.

Потым я пазнаёмілася з маці і яе мужам. Таксама не было ніякага афіцыёзу, проста мы сустрэліся ў іх дома і неўзабаве з’ехалі, бо нам патрэбна было ў наступнае месца. З бацькам і яго жонкай мы пазнаёміліся, бо яны запрасілі нас на выхадныя на іх дом на акіяне. Таксама ніякага афіцыёзу, проста прыехалі, пазнаёміліся, на наступны дзень паехалі катацца на іх катары на акіян, а потым мы гулялі асобна, ніхто нікога не напружваў.

Ну і з таго моманту сустракаліся на нейкіх сямейных івэнтах, на Дзень падзякі, напрыклад. На Крысмас таксама я была запрошана, але я захварэла і не паехала, аднак перадала праз яго свае падарункі, а яны перадалі свае падарункі мне (так, я нават атрымала поўную шкарпэтку падарункаў, і мая шкарпэтка з імем вісела на каміне ў хаце бацькі, чакала мяне). Карацей, усё вельмі спакойна і ненапружна.

І не апошняе ў гэтым сыграў той факт, дарэчы, што я тут адна, працую, сама сябе забяспечваю, сама здымаю кватэру ў вельмі добрым раёне горада, мне ніхто не дапамагае, маю вышэйшую адукацыю, знаю розныя мовы. У Штатах цэніцца, калі чалавек працуе на любой працы, а калі чалавек сэлф-сафішэнт (self-sufficient, з англ. — самадастатковы. — Прым. рэд.) і з адукацыяй — гэта адразу рэспект.

Я ніколі не чакала, што буду сустракацца з амерыканцам і наогул жыць у Штатах. Але магу сказаць дакладна: калі ставіцца да сябе з павагай і да людзей навокал, то праз некаторы час сфармуецца кола зносінаў з добрымі людзьмі, дзе б ты ні жыў, а дрэнныя будуць адвальвацца на пачатку.